اختلال اضطراب اجتماعی (که قبلا «فوبی اجتماعی» نامیده می شد) در اواسط دهه ۱۹۶۰ به طور رسمی به عنوان یک اختلال هراسی جداگانه شناخته شد (مارکس و گلدر، ۱۹۶۵). اصطلاح «اختلال اضطراب اجتماعی» منعکس کننده درک فعلی، از جمله در دستورالعمل های تشخیصی است، و در سراسر دستورالعمل استفاده می شود. همانطور که در طبقه بندی بین المللی بیماری ها، ویرایش دهم (ICD-۱۰) (سازمان بهداشت جهانی، ۱۹۹۲) و در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش چهارم ویرایش متن (DSM-IV-TR) (انجمن روانپزشکی آمریکا) آمده است. اختلال اضطراب اجتماعی یک ترس مداوم از یک یا چند موقعیت اجتماعی است که در آن ممکن است خجالت رخ دهد و ترس یا اضطراب با تهدید واقعی ناشی از موقعیت اجتماعی که توسط هنجارهای فرهنگی فرد تعیین می شود، تناسب ندارد.
موقعیت های اجتماعی که ممکن ات موجب تحریک اضطراب اجتماعی شود
موقعیت‌های اجتماعی معمولی را می‌توان به موقعیت‌هایی دسته‌بندی کرد که شامل تعامل، مشاهده و عملکرد است. اینها شامل ملاقات با افراد از جمله غریبه ها، صحبت کردن در جلسات یا گروهی، شروع گفتگو، صحبت با افراد معتبر، کار کردن، خوردن یا نوشیدن در حین مشاهده شدن، رفتن به مدرسه، خرید، دیده شدن در جمع، استفاده از توالت های عمومی و عملکرد عمومی از جمله صحبت کردن است. در حالی که اضطراب در مورد برخی از موارد فوق در جمعیت عمومی رایج است، افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی می توانند بیش از حد در مورد آنها نگران باشند و می توانند هفته ها قبل از یک موقعیت اجتماعی پیش بینی شده این کار را انجام دهند.
نشانه های اضطراب اجتماعی
افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی از این می ترسند که (به طور غیرارادی یا غیر ارادی) چیزی را که فکر می کنند تحقیرآمیز یا شرم آور است (مانند سرخ شدن، عرق کردن، لرزیدن، مضطرب به نظر رسیدن، یا خسته کننده، احمقانه یا ناتوان به نظر برسند) بگویند یا انجام دهند.
در صورت امکان، افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی سعی می کنند از ترسناک ترین موقعیت های خود اجتناب کنند. با این حال، این همیشه امکان پذیر نیست، و آنها پس از آن شرایط را تحمل می کنند، اغلب با احساس پریشانی شدید. معمولاً این وضعیت باعث اختلال قابل توجه در عملکرد اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه‌ها می‌شود.
کودکان ممکن است اضطراب خود را تا حدودی متفاوت از بزرگسالان نشان دهند. علاوه بر دور شدن از تعامل، ممکن است بیشتر احتمال دارد گریه کنند یا «یخ بزنند» یا طغیان های رفتاری مانند عصبانیت داشته باشند. همچنین ممکن است زمانی که از یک موقعیت اجتماعی دور هستند کمتر بپذیرند که ترس هایشان غیرمنطقی است. موقعیت‌های خاصی که می‌تواند برای کودکان و جوانان مضطرب اجتماعی ایجاد مشکل کند شامل شرکت در فعالیت‌های کلاسی، درخواست کمک در کلاس، فعالیت‌هایی با همسالان (مانند ورزش‌های تیمی یا شرکت در مهمانی‌ها و باشگاه‌ها)، شرکت در نمایش‌های مدرسه و مذاکره در مورد چالش‌های اجتماعی است.
اختلال اضطراب اجتماعی چقدر شایع است؟
اختلال اضطراب اجتماعی یکی از شایع ترین اختلالات اضطرابی است. میزان شیوع مادام العمر تا ۱۲ درصد گزارش شده است (کسلر و همکاران، ۲۰۰۵a). در مقایسه با تخمین شیوع مادام العمر برای سایر اختلالات اضطرابی، ۶ درصد برای اختلال اضطراب فراگیر، ۵ درصد برای اختلال هراس، ۷ درصد برای اختلال استرس پس از سانحه و ۲ درصد برای اختلال وسواس فکری – اجباری می باشد . با استفاده از معیارهای سخت‌گیرانه و مصاحبه‌های حضوری در ایالات متحده، ارقام شیوع طول عمر و سالانه به ترتیب به ۵% و ۳% کاهش می‌یابد اما همچنان از شرایط اصلی خودایمنی رایج‌تر است. داده های حاصل از بررسی ملی همبودی نشان می دهد که اختلال اضطراب اجتماعی سومین بیماری شایع روانپزشکی پس از افسردگی شدید و وابستگی به الکل است (کسلر و همکاران، ۲۰۰۵a).
زنان و مردان به طور مساوی به دنبال درمان برای اختلال اضطراب اجتماعی هستند، اما نظرسنجی های جامعه نشان می دهد که زنان تا حدودی بیشتر به این بیماری مبتلا هستند (کسلر و همکاران، ۲۰۰۵a). ترک و همکارانش (ترک و همکاران، ۱۹۹۸) گزارش دادند که در یک نمونه بالینی، زنان از موقعیت‌های اجتماعی بیشتری می‌ترسند و در طیفی از معیارهای اضطراب اجتماعی امتیاز بیشتری کسب کردند. بنابراین به نظر می رسد که اگرچه زنان بیشتر احتمال دارد اضطراب اجتماعی را تجربه کنند، اما مردان ممکن است بیشتر به دنبال درمان باشند و این کار را با علائم کمتر شدید انجام دهند.
اختلال اضطراب اجتماعی از چه زمانی شروع می شود و چه مدت طول می کشد؟
اختلال اضطراب اجتماعی معمولا در دوران کودکی یا نوجوانی شروع می شود. در میان افرادی که در بزرگسالی به دنبال درمان هستند، متوسط سن شروع در اوایل تا اواسط نوجوانی است و بیشتر افراد قبل از رسیدن به ۲۰ سالگی به این بیماری مبتلا شده اند. با این حال، زیرگروه کوچکی از افراد وجود دارند که در اواخر زندگی به این بیماری مبتلا می شوند. برخی از افراد می توانند زمان خاصی را شناسایی کنند که اختلال اضطراب اجتماعی آنها شروع شده است و ممکن است آن را با یک رویداد خاص مرتبط کنند (مثلاً نقل مکان به مدرسه جدید یا مورد آزار و اذیت یا اذیت شدن). برخی دیگر ممکن است خود را اینگونه توصیف کنند که همیشه خجالتی بوده اند و اختلال اضطراب اجتماعی خود را تشدید تدریجی، اما مشخص، تشدید دلهره خود در هنگام نزدیک شدن یا نزدیک شدن توسط افراد دیگر می دانند. دیگران ممکن است هرگز نتوانند زمانی را به یاد بیاورند که از اضطراب اجتماعی رها شده اند.
پیشنهاد مطالعه: افسردگی کودک
انواع اختلال اضطراب اجتماعی
افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی از نظر تعداد و نوع موقعیت‌های اجتماعی که از آنها می‌ترسند و تعداد و دامنه پیامدهای ترسناکشان بسیار متفاوت است. این دو ویژگی (موقعیت های ترسناک و پیامدهای ترسناک) می توانند به طور مستقل متفاوت باشند.
به عنوان مثال، برخی از افراد فقط از یک یا دو موقعیت می ترسند اما پیامدهای ترسناک متعددی دارند (مانند، «من خسته کننده به نظر می رسم»، «عرق خواهم کرد»، «بی کفایت به نظر می رسم»، «من سرخ خواهم شد»، «احمق به نظر می‌رسم» یا «مضطرب به نظر می‌رسم»). دیگران می توانند از بسیاری موقعیت ها بترسند، اما تنها یک نتیجه ترسناک دارند (مانند «من سرخ خواهم شد»). به دلیل این تنوع، محققان در نظر گرفته‌اند که آیا تقسیم کردن اختلال اضطراب اجتماعی به زیرگروه‌ها ممکن است مفید باشد یا خیر.
چندین نوع فرعی پیشنهاد شده است که برخی از آنها با پیامدهای ترسناک خاص (ترس از سرخ شدن، ترس از عرق کردن و غیره) تعریف می شوند. رایج ترین تمایز بین اختلال اضطراب اجتماعی فراگیر است که در آن افراد از بیشتر موقعیت های اجتماعی می ترسند، و اختلال اضطراب اجتماعی غیر تعمیم یافته، که در آن افراد از محدوده محدودتری از موقعیت ها می ترسند (که اغلب، اما نه همیشه، شامل وظایف عملکردی مانند سخنرانی در جمع است. ) با این حال، برخی از نویسندگان پیشنهاد کرده اند که تفاوت بین این زیرگروه ها تفاوت در درجه است. زیرگروه تعمیم یافته با اختلال بیشتر و نرخ بالاتر همبودی با سایر اختلالات روانی همراه است (کسلر و همکاران، ۱۹۹۸). زیرگروه تعمیم یافته همچنین دارای تجمع خانوادگی قوی تر، سن شروع زودتر و دوره مزمن تر است. در حالی که بیشتر درمان‌های روان‌شناختی برای هر دو زیرگروه اعمال می‌شوند، ارزیابی درمان‌های دارویی عمدتاً بر اختلال اضطراب اجتماعی عمومی متمرکز شده است.